Baby's
Bijna alle vrienden om me heen leren sinds dit jaar hoe het is om met een baby op vakantie te gaan. Myrthe vond het belangrijk voor mij dat ik mee zou kunnen praten met hen. Om mij af en toe het gevoel te geven dat er een baby mee was, besloot ze aan te sluiten tijdens mijn vakantie naar Israël en Jordanië.
Onvoorbereid begaven we ons verleden week in Jeruzalem in een feestperiode voor de joden: Sukkot. Praktisch vergelijkbaar met Kerstmis, maar dan langer en mensen bouwen hutten waarin ze samenkomen. Zo’n hut wordt gebouwd op straat, in de tuin, of zelfs op een balkon. Ieder restaurant en iedere winkel was dicht en op straat liepen enkel zwartgeklede mensen die internetloos en met pijpenkrullen langs het hoofd door het leven gaan.
Ik raakte bijna in een cultuurtrans, terwijl we door het oude doolhofachtige centrum van Jeruzalem liepen. Maar met enige regelmaat vernam ik een kreuntje naast me. Al vroeg in deze vakantie heb ik geleerd dat dat betekent dat Myrthe of dorst of honger heeft. Of dat ze naar de wc moet.
Dezelfde avond ontdekten we dat er praktisch geen restaurants open waren tijdens Hollandse etenstijden en besloten we wat te drinken en de honger te stillen met een snackje: groenten en wat frietjes. In tegenstelling tot de dagen ervoor kregen we voor zo’n 20 euro ineens een een vrachtlading eten. Verbaasd staarde ik naar het bord op tafel. Ik keek op en zag Myrthe’s larmoyante oogjes en een trillend pruillipje. Zij was naar Israël gekomen voor het lokale eten en nu werd het diner verpest. We zouden zo namelijk geen trek meer hebben na het eten van de gefrituurde aardappelen.
Om bovengenoemde tragiek in de nabije toekomst te voorkomen, boekten we voor de volgende dag een lokale gids. Hij zou ons naar een aantal belangrijke hoogtepunten leiden en de rauwe Israëlische cultuur en lekkernijen laten ervaren. De taxichauffeur begon enthousiast en wij realiseerden ons na een minuut of 12 dat het een erg lange dag zou gaan worden door zijn chaotische gespreksvoering en minimale begrip van onze vragen. Mocht het ons te veel worden, dan was uitstappen op bepaalde delen van de route ook geen goed idee. In de uitgestrekte velden langs die wegen lagen namelijk mijnen. Altijd prettig om te weten.
De islamitische gids bracht ons naar Bethlehem om de geboorteplaats van Jezus te bezoeken. Onderweg vertelde hij een aantal lastig te volgen verhalen. Net voor we aankwamen bij ons eerste religieuze hoogtepunt, vroeg hij wat voor geloof wij hadden. Wij gaven aan niet religieus te zijn, waarop hij enigszins verbouwereerd besloot dat wij noch verhalen noch belangrijke locaties voor gelovigen interessant zouden vinden. We hebben geen verhaal meer gehoord. Dat is deels te verklaren doordat hij tijdens het rijden te druk was met het maken en kijken van TikTok-filmpjes en het bellen van vrienden op maximaal volume.
Na een allerminst verkoelende tussenstop bij de Dode Zee, bezochten we de plek waar Jezus gedoopt zou zijn. Dat is in een riviertje waarvan de ene kant Israël is en de andere kant Jordanië. Mocht je denken: “Grappig. Dan kun je van Israël naar Jordanië zwemmen of vice versa.” Dan staat daar een groepje gecamoufleerde mensen met mitrailleurs dat daar anders over denkt.
Onze gids probeerde ons al sinds een uur of negen ’s ochtends lekker te maken om zijn favoriete gerecht te proeven: kip, gerookt in een kuil. Ik reageerde dat we vegetarisch aten. Vervolgens hoorde je dat Windows XP-foutmeldinggeluidje afspelen uit zijn hoofd. Nog zeker vijf keer heeft hij gevraagd of we dan ook geen kip aten, en hij legde uit dat dat geen vlees was. Na wat mokken, had hij inventief bedacht: vis! Ik gaf aan dat dat ook niet op onze menukaart stond. Hij concludeerde daarom dat we alleen maar sla en wat groenten aten en overtuigde ons om naar “het beste restaurant van Israël” te gaan. Hij reed de taxi voor. Ik keek naar de gevel en las: “Seafood restaurant”. Toevallig hadden ze daadwerkelijk salades die uit meer dan sla bestonden en werden we met een gevuld buikje thuisgebracht.
Onze tijd in Israël zat er hiermee op. En we vervolgden we onze reis naar Jordanië. In een paar dagen tijd heb ik al veel geleerd. Volgende keer als ik babybezitters spreek, kan ik nu meepraten en beamen dat het naast wat gejammer vooral een rijke dynamiek met zich meebrengt om ermee met vakantie te gaan. En begrijp ik ook goed dat mijn omgeving het doet.
